Уйлмаар, гуниглмаар, гиеүрмээр..,
Уртаас урт шаргал өдрүүдийг алгасалмаар..,

Шарлаж буй моддын чимээг анирдан
Шархирч унасан навчсыг бүлээцүүлж унтчихаад
Өтгөн жихүүн
Өвлийн үнэртэй манан дунд
өглөөд аргадуулж сэрмээр,

Гэвч...
Намар чи жилээс жилд
ийм л шаналант өдрүүдийг үүрсээр
Өвөрт минь шургалдаг ч
Өөрөө жиндэн царцаж
навч болон хийсэж
Бороо болон уйлж оддог
....
надад чи одоо
гуних шалтгаалан үлдээсэнгүй ээ...
Над шиг чамд согтох хүн
Ховор л байх даа намар минь